Semafori rossi (L. Papadòpoulos)
Πού να σε κρύψω φτωχή μου ψυχή
πού νά `βρω ένα χέρι ζεστό να πιαστώ
Γέμισε κλάμα η ακρογιαλιά
μοιάζει θαρρείς τ’ όνειρό μου με πουλιά
που τους πήρ’ ο βοριάς τη φωλιά
και τα τρομάζει η βουή του δρόμου
Νύσταξε ο ήλιος, πλαγιάζει νωρίς
έγιν’ ο ίσκιος πικρός και βαρύς
κι η ψυχή ξαγρυπνά μοναχή
στη βροχή
Μάζεψε λύπη σπασμένη καρδιά
είν’ η χαρά περιστέρι
σαν παιδί που πηδά στ’ αψηλό το κλαδί
και δε σ’ απλώνει ποτέ το χέρι
Dove ti nascondo povera anima mia
dove la trovo una mano calda da afferrare
Di pianto è piena la riva del mare
il mio sogno somiglia che dici a certi uccelli
cui tramontana ha strappato il nido
e li sgomenta il frastuono della via
Ha avuto sonno il sole, va presto a coricarsi
s'è fatto un buio triste e greve
e la mia anima veglia solitaria
sotto la pioggia
Dolore aduna, infranto cuore
è la gioia come una colomba
come un bimbo che salta sul più alto ramo
e non ti stende mai la mano
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 09.12.2008