Äiti miksi minut synnytit
Μάνα μου, γιατί να με γεννήσεις,
βάσανα να νιώσω και στερήσεις,
στην ψευτιά αυτού του κόσμου
να ’μαι πάντα μοναχός μου,
μες στους πέντε δρόμους να γυρνώ;
Ήτανε ανάγκη να με βγάλεις
σε φουρτούνες τόσες να με βάλεις,
σε καημούς και σε μεράκια,
και να πίνω όλο φαρμάκια
στη βασανισμένη μου ζωή;
Τ’ ήθελες και μ’ έφερες δω πέρα,
να μη δω ποτές μιαν άσπρη μέρα,
να γυρίζω σαν αλήτης
άφραγκος κι ερημοσπίτης,
κουρελιάρης πάντα και φτωχός;
Μάνα μου, κακό που μου ’χεις κάνει,
γιατρικό κανένα δε με πιάνει
ως κι αυτή που ’χω αγαπήσει
μ’ έχει, μάνα μ’, απατήσει,
μου ’κανε ρημάδι την καρδιά.
Äitini, miksi minut synnytit,
tuskia tuntemaan ja menetyksiä,
valheissa tämän maailman
aina olemaan yksin
teitä kuljeksimaan?
Oliko pakko minut synnyttää,
niin moniin onnettomuuksiin mut laittaa,
tuskiin ja piinoihin,
ja juomaan pelkkää myrkkyä
kärsivässä elämässäni?
Mitä halusit kun toit minut tänne,
etten koskaan näe kirkasta päivää,
kiertelemään kuin kulkuri
rahattomana, koti autio,
resuisena aina ja köyhänä?
Äitini, minkä pahan mulle oletkaan tehnyt
parannusta mitään ei löydy
kun hänkin jota olen rakastanut
mut on, äitini, hyljännyt
raunioiksi saattoi sydämeni.
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 09.12.2008