Endless sad Antarctica
Εκεί που οι μεθυσμένοι ψιθυρίζουν
τραγούδια της αγάπης, του χαμού.
Εκεί που οι νεκροί στριφογυρίζουν
στον ύπνο τους και κλαίνε που και που.
Εκεί που η αγάπη έχει τελειώσει
και σιγοσβήνουν των χαμένων οι λυγμοί.
Εκεί που το κορμί σου έχουν στοιχειώσει
τουρίστες της ζωής σου θλιβεροί.
Μέσα στα μπαρ που αυτοκτονούνε οι θαμώνες,
μέσα στην πιο καλή μας μουσική,
στους σκοτεινούς της νιότης μας χειμώνες,
μέσα στα έγκατα της γης.
Παντού θα με ζητάς και θα με ψάχνεις
μα εγώ θα κρύβομαι βουβός για πάντα εκεί,
εκεί μέσα στα μάτια σου που αστράφτει
μια απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική.
Where the drunk whisper
songs of love, of loss
where the dead rest after tumbling
in their sleep and crying now and then.
Where love has ended
and sobs of lost burn out slowly
where your body has been haunted
by tourists of your life, sad (tourists).
In the bars where habitués suicide
inside our better music
in the dark winters of our youth
in the depths of the earth.
You will seek for me everywhere and you will look for me
but I will always lurk there voiceless
there in your eyes that sparkles
an endless sad Antarctica.
arctronik © 13.12.2008