Your letters
Τα γράμματά σου τα `χω, Αγάπη πρώτη,
σε ατίμητο κουτί, μες στην καρδιά μου.
Τα γράμματά σου πνέουνέ σου τη νιότη
κι ανθίζουνε την όψιμη χαρά μου.
Τα γράμματά σου, πόσα μου μιλούνε
μες τις στραβές γραμμές και τα λαθάκια!
Τρέμουν, γελάνε, κλαίνε, ανιστορούνε
παιχνίδισμα τη ζήλεια και την κάκια...
Το μύρο στους φακέλους που είχες ραντίσει
του Καιρού δεν το σβήσανε τα χνότα.
Παρόμοια ας ήταν να μην είχε σβήσει
η απονιά σου τα ονείρατα τα πρώτα!
Τα γράμματά σου πάνε, Αγάπη μόνη,
βάρκες λευκές, τη σκέψη μου εκεί κάτου.
Τα γράμματά σου τάφοι.Δεν τελειώνει
απάνω τους η λέξη του Θανάτου.
Your letters, my first love, I've kept them
in a priceless box inside my heart.
Your letters exhale your youth
and they make my late joy to blossom.
Your letters, how many things they say to me
in the bent lines and the little mistakes!
They tremble, they laugh, they cry, they narrate
playing with envy and malice...
The scent on the envelops that you had sprinkled,
time's breath didn't quench it.
I wish it was similar your heartlessness
and it hadn't erased my first dreams!
Your letters are gone, my only love,
like white boats, there in my thought.
Your letters are tombs. It doesn't end
over them there's the Death's word.
maria_gr © 13.12.2008