Mut unohdit etkä enää rakasta
Από μικρή σε γνώρισα,
μελαχροινή μου γόησσα,
μα τώρα συν σαν ξένο με κοιτάς,
μ’ αρνήθηκες τα χάδια σου,
περνάς μ’ άλλον τα βράδια σου,
με ξέχασες και πια δε μ’ αγαπάς.
Παρέα μεγαλώσαμε,
την πρώτη αγάπη νιώσαμε
και στα κλεφτά αλλάζαμε φιλιά,
θυμάμαι μ’ ορκιζόσοννα
δική μου θα γινόσοννα,
μα τώρα είσαι σ’ άλλη αγκαλιά.
Από μικρή σε γνώρισα,
για ταίρι μου σε νόμισα,
μα χάραξες πορεία χωριστή,
μια ιστορία γκρέμισες,
με στεναγμούς τη γέμισες,
μα πες γιατί το `κάνες γιατί;
Nuoresta sinut tunsin,
tumma viettelijäni,
mutta nyt kuin vierasta mua katsot,
multa kiellät syleilysi,
vietät toisen kanssa iltasi,
mut unohdit etkä enää mua rakasta.
Joukkoa suurensimme,
ensi rakkauden koimme
ja salassa vaihdoimme suudelmia,
muistan kun vannoit
omakseni tulevasi,
mutta nyt olet toisessa syleilyssä.
Nuoresta sinut tunsin,
omakseni sinua luulin,
mutta valitsit kulun erillään,
erään tarinan raunioitit,
huokauksilla sen täytit,
mutta sano miksi sen teit miksi?
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 13.12.2008