De sandalen
Με τα πέδιλα μου τ’ άσπρα περπατούσα μια φορά δίπλα στα δίχτυα ενός ψαρά Ο πατέρας μου είχε άστρα και σιρίτια αστραφτερά μα εμένα μου `λειπε η χαρά κι είχα μια θάλασσα στο νου τ’ όνειρο χάλασα ποιανού Με τα πέδιλα μου τ’ άσπρα που τους κόπηκε η κλωστή βρήκα μιαν άσφαλτο ζεστή Μ’ έναν ανθό μωρό στη γλάστρα που απ’ τη γη είχε χωριστεί γέλια και δάκρυα χιαστί κι είχα μια θάλασσα για φως μπας κι είναι ο έρωτας κρυφός Με τ’ άσπρα πέδιλα πατάω τα βέβηλα τ’ άγρια τ’ αγκάθια των καιρών σε δρόμους άφατους κι απ’ την αγκράφα τους σκύβω και λύνω το παρόν Κι έχω μια θάλασσα για ευχή λες κι είναι βότσαλο η ψυχή		Met mijn witte sandalen wandelde ik eens langs de netten van een visser Mijn vader had sterren en schitterende galons (biezen) maar mij ontbrak de vreugde en ik had een zee in gedachten wiens droom is het die ik verbrodde Met mijn witte sandalen en hun gebroken riempje vond ik een warme asfaltweg Met in een pot een dwaze bloem die uit de grond gehaald was lach en traan liepen door mekaar en ik had een zee als licht wellicht is de liefde verborgen Met die witte sandalen vertrap ik de wereldse de wilde doornen van de tijd op onuitspreekbare wegen buk ik me en van hun gesp maak ik het heden los En ik heb een zee als wens als was mijn ziel een steentje
renehaentjens © 14.12.2008

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info