Drapetsona
Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά
Το `δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.
Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί
Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
κάθε παράθυρό του κι ουρανός
Κι όταν ερχόταν η βραδιά
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά
Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί
Gebouwd met bloed, en elke steen verdriet
elke nagel ervan een bittere snik
Maar als we ’s avonds van ons werk kwamen
ik en zij, dromen en kussen
Wind en regen sloegen ertegen
maar ’t was haven, omhelzing en zoete hoop
Ach, huisje van ons, het had een ziel.
Pak onze bloemenkrans en geranium maar
in Drapetsona hebben we geen leven meer
Hou mijn hand vast, we gaan, mijn ster
we zullen leven ook al zijn we arm
Een bed en een wieg in de hoek
door de gaten in zijn dak sterren en vogels
Elke deur ervan zweet en zucht
elk venster ervan hemel
Maar als de avond kwam
speelden de kinderen in het smalle steegje
Ach huisje van ons, het had een hart
Pak onze bloemenkrans en geranium maar
in Drapetsona hebben we geen leven meer
Hou mijn hand vast, we gaan, mijn ster
we zullen leven ook al zijn we arm
renehaentjens © 01.03.2009