Drapecona
Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά Το `δερνε αγέρας κι η βροχή μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή. Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός κάθε παράθυρό του κι ουρανός Κι όταν ερχόταν η βραδιά μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί		Krvlju zidana, bol u svakom kamenu u svakom klinu njenom gorčina i jecaj Ali kad smo se vraćali uveče sa posla moja draga i ja, snovi i poljupci Šibale su je vetar i kiše ali bila je luka, i zagrljaj, i slatka uteha Ah, naša kućica, i sama je imala dušu. Ponesi naš bračni venac, ponesi naš zdravac u Drapeconi više nema života za nas Drži me za ruku i idemo zvezdo moja mi ćemo živeti pa makar bili siroti Jedan krevet, jedna kolevka u uglu na njenom bušnom krovu zvezde i ptice Na svakim vratima znoj i uzdah na svakom prozoru po jedno nebo Ali kad bi došlo veče u uzanoj uličici deca bi bila razdragana Ah, naša kućica, i ona je imala srce Ponesi naš bračni venac, ponesi naš zdravac u Drapeconi više nema života za nas Drži me za ruku i idemo zvezdo moja mi ćemo živeti pa makar bili siroti
Vladimir Boskovic © 01.03.2009

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info