Ova noć će ostati
Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω
Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο
Χάθηκα κι εγώ κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ’ άστρα μες στη λασπουργιά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου `γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά
το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι
Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο
Neću naći more gde ću živeti
u duši ribe mačijem telu
svake večeri izađem da se utopim
nekad su zvezde nekad ivica ponora
za nešto pokušavam da se uhvatim, kao brodolomnik
moje godine, moju postelju, cigarete da ih ugasim
Ova noć će ostati
vekovima sleđena
jer dve duše nisu našle utočište
a došle su na svet kao stranci i osuđenici
da dožive zemaljsku ljubav
I ja sam nestala jedne večeri
kao more je bio Kazancidisov glas
zvezde su padale u lapavicu
crn je mangup vreme i crna zmija
srce mi je namignulo oseti miris
ulja koje ovde gori i otisni se na put
Ova noć će ostati
vekovima sleđena
jer dve duše nisu našle utočište
a došle su na svet kao stranci i osuđenici
da dožive zemaljsku ljubav
Vladimir Boskovic © 01.03.2009