My years shipwrecked on your shoals
Η ανάσα σου ήτανε η πρώτη μου πατρίδα
κι η μυρωδιά σου ήταν ο πρώτος μου εθισμός
Πάει καιρός που έχω φύγει από τη Θήβα
και περιφέρομαι σακάτης και τυφλός
Καθαγιασμένος στα νερά της λησμονιάς σου
Εξουθενωμένος από τα έργα και τις μέρες σου
Θητεύω δίπλα σε αγάπες ξοφλημένες
γιατί τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου
Παραχωρώ τ’ άθλιο κορμί, τις πληγές μου
να εξασκηθούν οι μανιακοί και οι αρχάριοι
Θεέ μου, πώς ξεράθηκαν έτσι οι πηγές μου
που ξεδιψούσαν ναυαγοί λεγεωνάριοι
Και θα πληρώνω σαν αντίτιμο στο χρόνο
τη μοναξιά για όλα τα χάδια που ζητούσα
Για την αγάπη που με βύθισε στο πόνο
κι έτσι σακάτεψα εσένα που αγαπούσα
Άραγε θα θυμάται κάποιος τ’ όνομά μας,
της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια,
τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας;
Άραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρα μας!
Your breath has been my first homeland
and your scent my first addiction
It's been a long time since I left Thebes
and I now wander crippled and blind
Sanctified in the waters of your oblivion
Exhausted by your works and deeds
I pay dues by spent loves
because my years shipwrecked on your shoals
I yield my awful body, my wounds
for maniacs and amateurs to exercise on
Dear God, how did my springs dried up like this
where castaways and legionnaires ceased their thirst
And I'll compensate to time
the loneliness for all the caresses I asked for
For the love that swamped me into pain
so I crippled you the one that I loved
Would someone remember our names
Our life's spectacular moons
Our passion, our sorrow, our woes
I wonder, did we ever exist in our dreams?
AthenaLeonti, Νανά Λεοντή © 01.03.2009