Het was lente, in de Paastijd
Ήταν άνοιξη και Πάσχα,
τα κρινάκια ανθίζανε,
κι όσοι δε γιορτάζαν μόνοι
ζούσανε κι ελπίζανε.
Πάνω στα στεγνά μου χείλη
τα φιλιά μαραίνονταν,
πέντε μήνες χωρισμένοι
δέκα χρόνια φαίνονταν.
Ανοιξιάτικο αεράκι
απ’ τον κόσμο μ’ έπαιρνε
κι όπως το κομμένο φύλλο
μες στους δρόμους μ’ έσερνε.
Απ’ τα λόγια που μου είπες
ένα "φεύγω" σώθηκε,
μαύρη πίκρα σαν μελάνι
στην ψυχή μου απλώθηκε.
Ήταν άνοιξη και Πάσχα,
τα κρινάκια ανθίζανε,
κι όσοι χάθηκαν στα ξένα
στην καρδιά γυρίζανε.
Κι έτσι πέρασες στη μνήμη
και τραγούδι σ’ έκανα,
είμαι ζωντανός ακόμα
μα για σένα πέθανα.
Het was lente, in de Paastijd,
de lelietjes stonden in bloei
en wie alleen was en geen feest vierde
leefde toch in hoop.
Op mijn droge lippen
waren de kussen verwelkt.
Vijf maanden zonder jou.
Het leek wel tien jaar.
Het lentebriesje
tilde me op
en voerde me mee
als een afgevallen blad door de straten.
Van de woorden die je zei
Bleef alleen het “ik vertrek” me bij,
en een bitterheid, inktzwart,
verbreidde zich in mijn ziel.
Het was lente, in de Paastijd,
de lelietjes stonden in bloei
en zij die vertrokken waren naar verre oorden
keerden terug in mijn herinnering.
En zo kwam jij ook weer in mijn gedachten
en ik maakte een liedje voor je.
Ik leef nog wel,
maar voor jou ben ik gestorven.
saminthe © 17.03.2009