Så där plötsligt
Πάνω που είχα πει,
πως θα σε ξεχάσω.
Πάνω που ήμουν έτοιμος,
να σε ξεγράψω.
Ήρθες για να πάρεις,
κάτι πράγματα σου.
Και μου ζήτησες να σκίσω,
όλα τα γράμματα σου.
Φάνηκες μπροστά μου έτσι ξαφνικά,
ήσουν όμορφη όπως πάντα.
Έκανα να σε αγκαλιάσω.
Και χαμήλωσες τα μάτια.
Κι ήρθαν στο μυαλό μου.
όλες οι στιγμές.
Πως μπορείς να τις ξεχάσεις.
Και η ειρωνεία είναι,
πως φοβόσουν μην με χάσεις.
Έχω κουραστεί να σε περιμένω.
Είναι πια ανώφελο να επιμένω.
Δε θα σου ζητήσω την γνώμη σου,
ν’ αλλάξεις.
Μα έξι χρόνια πως μπορείς
να τα ξεχάσεις.
Eftersom jag hade sagt,
att jag ska glömma dig.
Eftersom jag var färdig,
att logga ut.
Du kom att hämta,
några dina saker.
Och du frågade mig att riva sönder,
alla dina brev.
Du fanns framför mig så snabbt,
du var skön som alltid.
Jag menade krama dig.
Och du sänkte ögon.
Och jag tänkte på
alla de där stunder.
Hur kan du glömma dom.
Och ironin är,
att du var rädd att förlora mig.
Jag är trött att vänta på dig.
Det är redan onyttigt att tjata om.
Jag ber inte att du din åsikte,
skulle förändra.
Men sex år hur kan du
dom glömma.
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 17.03.2009