Στην έρημη καλύβα μου
έχουν οι χρήσεις εντελώς αλλάξει:
πιάτα είναι τα πλατανόφυλλα,
μαχαίρια τα κονσερβοκούτια,
τα χόρτα είναι προσκέφαλα
και το μυαλό μου σκούπα
του ψεύτη-κλέφτη χρόνου.
Η μοναξιά, όλο με συμφιλιώνει
με ήχους, αντικείμενα, φωνές.
Το ξύλινο μολύβι μου
έχει μονάχα ακριβώς την ίδια χρήση.
Σ’ ευθείες ακροβατώ,
τεντώνομαι σε καμπύλες,
εκκολάπτω τις λέξεις,
πλάθω τη μορφή μου.
Πόσο παράξενο στην ερημιά
ν’ ανακαλύπτεις
πόση αξία που’ χει ένα μολύβι
παρατημένο από κάποιον
που το πολιτισμό του μίσησε διαβάτη.