Όταν διαβάσεις το σημείωμα αυτό.

Αγαπημένε, το ξεκαθαρίζω ευθύς.
Υπήρξες αφοπλιστικά αθώος.
Ποτέ δεν έπιανες το υπονοούμενο.
Όταν έγνεφα ναι, εσύ προέβλεπες βροχή,
όταν προκλητικά σε κοίταζα στα μάτια
αραιές νεφώσεις.
Από θραύσματα μετεωρίτη, υπέθετες χαλάζι.
Αναλφάβητος στις λευκές κλωστές των πελαργών
που στρίφωναν τον ουρανό.
Κοίτα σ’ αρνιούνται, φώναζα.
Κι εσύ κουνούσες το καπέλο σε χαιρετισμό.
Δε με είδες όσο έπρεπε γυμνή.
Πάντα περισσότερο ή και συχνά καθόλου.
Δεν υπήρχε βλέπεις ηχομόνωση.

Όταν διαβάσεις το σημείωμα αυτό
το μελάνι θα `χει ξεχειλίσει
τα σανίδια θα φουσκώσουν
το πάτωμα θα διαρραγεί
θα χαίνει το στόμα από κάτω
με τα μελανιασμένα χείλη που ρουφάει.

Αγαπημένε μου, σ’ αγάπησα.
Αν και οι πλησιέστεροι συγγενείς δήλωσαν αποποίηση
δεν υπήρξαν πιστοποιητικά οικογενειακής κατάστασης
και ο τεθνεώς πέθανε σχεδόν πριν γεννηθεί.
Δεν υπήρξε άλλωστε ποτέ μια επικύρωση.

Αγαπημένε, όταν διαβάσεις το σημείωμα αυτό
τι θα `χει απομείνει άραγε από μας σ’ αυτή την γη;
Σκόνη στα δάχτυλα κάποιου θεού
που θα φυσήξει.

Ξένε, όταν διαβάσεις το σημείωμα αυτό
θα γίνεις λαθραναγνώστης.
Κανίβαλος θα τραφείς από την σάρκα μιας αγάπης.
Θα σου θυμίσει μια δική σου.
Καμία σχέση.

Μην εμπιστεύεσαι αυτούς που αφήνουν σημειώματα
σ’ έρημα σπίτια.
Εννιά στις δέκα φορές επινοούν.