Από τα σκοτεινά λιβάδια της Σιωπής
Μες στον στεγνό μου Ύπνο
Βαθιά
Πιο πέρα από του λογισμού το αντίκρισμα
Φυλώ τις ερημιές που φύτρωσαν
Σε χώμα αειθαλές και νοτισμένο.

Συλλέγω το αποκύημα της χώρας
Που ξεπέρασε έστω λίγες φορές τον πληθυσμό της
Για να ξανάρθει κείνο το φως το αγέρωχο
Σε μια ζωή που χάνεται σε μαυρισμένους δρόμους.

Δεν είναι η ερημιά βασίλειο του νου
Μόνο εργάτης που χτυπάει τον πετρωμένο χώρο
Εκεί που κάποτε κελάρυζαν ρυάκια
Κι έπιναν τα παιδιά στις ανηφόρες
Να ξαναγίνει μέρος δροσιάς στα μέσα του καλοκαιριού
Και κλαδευτήρι των λόγων που μαράθηκαν στους κόπους.

Σε μια πλατεία μικρή και απόμερη
Που φοβήθηκαν μη στριμωχτούν οι ανέμοι
Απλώνω τα νυφικά σεντόνια μου τη μέρα να υποδεχτώ
Όταν θα έρθει ο χρόνος που ξέρει ν’ ακουμπά
Χωρίς να τσαλακώνει
Αν και το δάκρυ δεν πτοεί την κλίνη του Μαγιού μου.

Δε με χωρά η ανάσα μου
Στιγμή-στιγμή μαζεύω τα βότσαλα των στεναγμών
Και των υπόγειων ποταμών τις σκούρες αναμνήσεις.

Στις μελανές και απάτητες πεδιάδες της σιωπής
Πριν ξημερώσει
δουλικά κι ανάξια επιστρέφω
ασθμαίνοντας καρτερικά,
υποτονικά μοιρολογώντας ώρες ανεργίας
και ψάλλοντας αιτήσεις της φυγής
σε άϋλους πλανήτες να ταξιδέψω
και τις παγίδες επιστρέφοντας να στρέψω
στους φθόγγους της παραλλαγής.