Πέλαγο ζωντανό χαλί
Στον τοίχο της παιδικής μας κάμαρης.
Τριών χρονών ο Λάμπρος άγγιζε τη θάλασσα
μίλαγε με τα δάχτυλά του στα καράβια

Πότε σε αφήνουν οι φωνές1
ρωτώ τον ραβδοσκόπο
όπως δονεί το Υ – ψιλόν στα χέρια του
διχάλα φουντουκιάς που ακούει το μυστικό νερό

Το κράτησα κι εγώ ένα κομμάτι ξύλου
δίχως το ρίγος του Αφανέρωτου, νεκρό

Μόνο στα χέρια του ξυπνά η νεράιδα
που κοιμάται κάτω από τη φλούδα
μόνο σε εκείνον δείχνει πιστή αγαπημένη

Είναι μια Τέχνη ή ένας έρωτας
να γεννιέται το κρυφό στις χούφτες σου;

Και ποιος θα το πει σε Αυτόν που οργώνει
την ξέρα του στήθους μου Μέρα και Νύχτα
τεντώνοντας μάταια ένα Υ

στιχομάντης ζητώντας τη λέξη;