Μεσ’ στο απόγευμα ηχώ απ `τις μπασκέτες.
H Κάδμου πορφυρή από το δειλινό.
Στο πεζοδρόμιο στοιβαγμένες οι παλέτες
κι εγώ της νιότης μου που χάσκει το κενό

με μία υπέρλαμπρη amiga 500
θα το γεμίσω με καριέρα μαγική.
Έχει το sensible άλλωστε τρόπαια τόσα!
Κι έξω η ζωή; Μια φάρσα τραγική.

Τι να τις κάνω εγώ τις όμορφες κοπέλες
που ήλιου ρόδα έχουν πάνω στα μαλλιά;
Της καλαμάτας οι ασπρόμαυρες φανέλες
σπέρνουν τον τρόμο σαν ακράτητα σκυλιά.

Πάμε καρφί θαρρώ για κύπελλο ουέφα,
χτυπάει κόκκινο η αγωνία ξανά
κι ας λένε οι κακεντρεχείς πως είναι στέρφα
τα βράδια μου και ότι 5 ορφανά

και μία χήρα μου κρατούν μόνο παρέα.
Γιατί καλύτεροι άραγε είναι αυτοί;
Zoύνε τα πάθη τα υψηλά και τα μοιραία
κι ο νταβατζής κάνει τον μέγα ποιητή

μεσ’ των μπουρδέλων την σιχαμερή την βρωμα;
Άσε σου λέω, μια χαρά είναι εδώ.
Αρχίζει κι όλας τελικός τώρα με Ρόμα.
Υπάρχει άραγε καλύτερη επωδός;