Άδειο τοπίο με λιόδεντρα·
ούτε τζιτζίκια, ούτε στο βάθος η θάλασσα.
Τίποτα που να σε κάνει να θυμηθείς
τα παλιά καλοκαίρια.

Ο ήλιος ωστόσο άφθαρτος
σα νεόκοπη λέξη.
Κάτω απ’ το νύχι του κίτρινα ξεράγκαθα,
κι ανάμεσά τους μια δαγκωμένη φέτα ψωμιού
και τ’ άδεια τσόφλια από πεθαμένα τζιτζίκια.
Οι νεκροί, βέβαια, δε θυμούνται,
όμως το ξέρεις πως
πάνω τους κρατιέται η μνήμη.