Στον Ανδρέα Εμπειρίκο

Έμπλεξα μες στης ποίησης το δέντρο το πολύκλωνο
Έμπλεξα μες στους θάμνους της όπως με μια γυναίκα
Μια λάμπα με πετρέλαιο έξω απ’ την πόρτα μου έβγαλα
Της νύχτας τη βαθιά σκιά σαν αστραπή να σκίσει
Μα ούτε τη νύχτα έσκισα ούτε τον ίσκιο χάλασα
Αλλά για μόνο μια στιγμή τα σκαλοπάτια είδα
Και μια ταράτσα ευρύχωρη επάνω από τη θάλασσα
Το μόλο τον τετράγωνο και δίπλα του μια βάρκα
Κι ανέβηκα να κοιμηθώ μες στα πλατιά κρεβάτια
Απέξω η νύχτα πάντοτε βαθιά κι αναμφισβήτητη
Έμπλεξα μες στης ποίησης τα δίχτυα όπως τα έντομα
Γύρω απ’ το φως του φαναριού που άναψε ένα βράδυ
Έμπλεξα με τη θάλασσα όπως με μια γυναίκα
Μα η γυναίκα έφυγε μόνη της με μια βάρκα
Σέρνοντας μες στα δίχτυα της τον ίσκιο της ταράτσας