Και τώρα που έφυγες Μάγια;
Πλαγιάζεις μέσα στη θάλασσα
Η θάλασσα είναι θάλασσα
πάντα λυτρωτικά σπουδαία
Κι η στάχτη σου είναι θάλασσα πια

Μάγια έγινες θάλασσα
κι εκείνος δεν το ξέρει

Το χυμένο πόρτο
ο χώρος βρωμικος
και ανάστατος
κι εσύ γυμνή
και σκόρπια
τα βιβλία του τριγύρω
χιλιουπογραμμισμένα
με κόκκινους
πράσινους
μπλε μαρκαδόρους
-να μην χάσεις τη σοφία του-

Ήθελες να κρατάς στα χέρια σου
τον Ποιητή πιο πολύ παρά τον άνθρωπο
-ή στα μάτια σου αυτές οι ιδιότητες ήταν μία;

Tί υφής ήταν αυτή η γοητεία που δεν ξεπέρασες;

Kαι έμοιαζες με πληγωμένο πουλί
λευκό
επικίνδυνα όμορφο
απόκοσμο
και μακρινό

Μάγια έφυγες
και κείνος δεν το ξέρει

Τα γεμάτα σου ημερολόγια
οι πίνακες του Μontiliani
τα χάπια στο κομοδίνο σου
το αποχαιρετιστήριο γράμμα προς συγγενείς
μια σκισμένη τράπουλα-
απ΄όταν προσπαθούσε να σου μάθει χαρτιά.

Δε θα μάθει πως εφυγες
παρά μονάχα αν εκδοθείς.