Μισεύει ο νους μου στα παλιά πασίχαρα μου χρόνια,
που έννοια δεν τα μόλενε κι η σκέψι κι ο καημός
μα μόνο τα κοιμίζανε τα ξύπναγαν τ’ αηδόνια
και κλίνη ήταν της μάνας μου ο κόρφος στοργικός.

Τα βότσαλα του ακρογιαλιού παιχνίδι στα χεράκια,
και τα λουλούδια που είχανε για γκόλφι τη δροσιά,
και των χειλιών τα πιο απαλά και δροσερά φιλάκια
από αδερφούλα, από γονιούς κι απ’ την καλή γιαγιά...