Πάνω στου Υδάσπη τους πλατιούς τους όχτους στριμονούνταν
Τα σκούτρα τα ξυλόσπιτα και τα ησκιερά πλατάνια
Της χώρας του Ηλιού, και ναών πυραμιδένιων τρούλλοι
Λαμποκοπούσαν αργυροί. Στις στέγες πρασινίζαν

Χορτάρι κι άνθια πούσπειραν τ’ ανεμοβρόχια – δώρο
Της Άνοιξης γλυκόσπαρτο και κήπος λιολουσμένος
Όπου ξεχνιέται ανάλαφρα γυμνό το Καλοκαίρι.
Σκίζαν οι βάρκες λάμνοντας του ποταμιού το γυάλο

Κι άλλες βαρειές κατέβαιναν πά’ στου νερού το ρέμα
Τα χρυσωπά γεννήματα του κάμπου φορτωμένες.
Τα πλήθη πηγαινόρχουνταν πά’ στα ψηλά γιοφύρια

Και κάτω απ’ τις πανάρχαιες τις σκάλες κολυμπούσαν
Αγόρια και μαυρόμαλλα κορίτσια και σηκώναν
Μες στους αφρούς το μάλαμα του λυγερού κορμιού τους.