Τα σπίτια ποντισμένα στο βυθό με
φυσαλίδες αναθρώσκουσες.
Δακτυλιδάκια γαλανά ή μέδουσες;
Αιγαίος κόσμος πολυκύμαντος
κι εσύ ο αυτουργός του ο επικηρυγμένος των συμβάντων.
Μικρά συμβάντα που τα μεγαλύνεις επινοώντας την πραγματικότητα.
Ένας δραπέτης είσαι διημερεύοντος Σαββάτου
και χορηγός μιας ηλικίας που επωάζεται αλλιώς σε κάθε σώμα σου.
Σώμα υπό σκιάν και σώμα πάμφωτο
από βαθιά πηγάδια αστεροδεικτούμενο χτισμένο ζωντανό
σε ατίθασα γεφύρια για να περνούν αλαφροΐσκιωτοι διαβάτες.
Τις νύχτες πάλι υδροχαρές και αιμοφόρο
και συγκοινωνούν με τα μικρά οικόσιτα σκοτάδια
και τα ανήμερα μεγάλα σκότη που μας βυζαίνουνε γλυκά όταν καθόμαστε και γράφουμε.
Ασπρίζει τότε η σγουρή προβιά τους από το γάλα της πληγής μας
και φέγγει δωδεκαετής ημέρα μέσα στα γηρατειά της νύχτας.