Τη λέγαν Μίλλυ
Και ζούσε μέσα σε ένα αεροπλάνο
Πολλά χρόνια
Μισή φλαμίνγκο μισή άνθρωπος

Ροζ από την κορφή ως τα νύχια
Τραγούδια δεν ήξερε άλλα
Εκτός από τον αέρα
Πότε από εδώ πότε από εκεί
Κανέναν λένε δεν αγάπησε
Εκτός από τα σύννεφα
Κοιτούσε τον κόσμο από ψηλά
Τι έκσταση
Να νιώθεις τα χιλιόμετρα
Ποτέ της δε φοβήθηκε
Τον ουρανό
Κι όλο ήταν πάνω στις σκεπές
Τις λίγες μέρες που στον κόσμο κατοικούσε
Μικρές σταγόνες ξεχείλιζαν τις τσέπες της
Και έσταζαν πάνω στα όνειρά μας
Οι φτέρνες της χάιδευαν τα μαλλιά μας
Τη λέγαν Μίλλυ
και ίσως δεν την είδαμε ποτέ
Κι ας περπατούσε πάνω απ’ τα κεφάλια μας.
Είμαι μελό
Ρομαντική και ηλίθια
Κάθομαι εδώ
Γιατί δεν έχω τι να κάνω
Σέβομαι τη φτώχεια
Την αμορφωσιά
Και τους λεβέντες
Όταν δεν έχω κάτι να πιω
Ανοίγω τη βρύση και ξεχνιέμαι
Με λένε εύκολη
Γιατί το βράδυ φοβάμαι να κοιμάμαι μόνη
Και τα πρωινά μού τρώει ο ήλιος τη γλώσσα
Ένα καναρίνι απέναντι
Είναι μόνο
Στο κίτρινο κλουβί του
Το ζηλεύω
Η κυρία από το κάτω διαμέρισμα δε θα `ρθει ποτέ
να με μαλώσει
Ακούω πόρτες και τινάζομαι
Το τηλέφωνό μου έχει να χτυπήσει δέκα αιώνες
Άναψα το καλοριφέρ
Έτσι νομίζω πως οι τοίχοι μιλούν τα βράδια
Ο υπολογιστής είναι μια μαλακία ανακάλυψη
Είναι για να βλέπω πώς ζούνε οι άλλοι και να μαθαίνω
Το καλοκαίρι δε θα πάω διακοπές
Και σε όλες τις αργίες θα γλεντάω ουρλιάζοντας
Ο χειμώνας είναι για τους νεκρούς
η άνοιξη για τους περαστικούς
Το Πάσχα εύχομαι να αναστηθώ.