Το τεράστιο άσπρο χελιδόνι
σε μαρμαρωμένη τροχιά,
δε θα σου φέρει την άνοιξη.
Καρφωμένο σ'ένα κομμάτι
πάλλευκου φωτός
απ’ τα παλιά ηρωικά μοτίβα,
δεν πετάει πια.

Όταν η αχτίδα χτυπούσε
πάνω στις σταγόνες
σε εξαίσιες λάμψεις,
κι εσύ έπεφτες με ορμή
στο αγκάθι της τριανταφυλλιάς,
κι έτριβες τσουκνίδα
κατευθείαν στο μάγουλο—
τώρα είσαι αγρίμι στη φωλιά,
γλύφεις πληγές,
αποκοιμισμένος.

Θέλεις να σκαρφαλώσεις μακριά
μακριά στα λευκά βουνά,
να αγγίξεις πάλι
τη φαντασία σου.
Το διαμέρισμα, λες,
σ’ έχει γεράσει.
Όταν ήσουν νέος,
φεγγοβολούσες μπροστά
σε κάθε νόημα.
Η βροχή πότιζε το χώμα

κι εσύ έτριβες θυμάρι
μες στα χέρια σου γερά,
κι είχε μυρίσει
άρωμα σοφίας.
Όμως τα φύλλα ανεβήκανε σιγανά,
και σου δέσανε τους ώμους
και το στέρνο
και λένε τώρα
για το δέντρο που έχει ανθίσει
στα πνευμόνια ενός ανθρώπου.
'Γιατί μπαμπά';

Καλύπτεις με τα χέρια σου
τα αυτιά.
Κι ακούς μες στο κοχύλι,
τη δίνη να κυκλώνει τον εαυτό της
μες στη θάλασσα.