Το μάθημα έλεγες φαρσί σαν καταρράκτης του Νιαγάρα
Σε αφετηρία της Στουρνάρα και γύρω κάποιοι αυλικοί
Το σώμα σου έγερνε μπροστά μα τα φετίχ σου έμεναν πίσω
Σα φιλμ νουάρ του Μόντε Κρίστο
με υπότιτλους απ’ τον Αρκά
Έκανες άλματα γι αρχή στο ραντεβού σκήτη υστερία
Καρέρα δόξα μεγαλεία μόνιμη σχέση ιδανική
Αγόρευες κανονικά κι ο οίστρος σε είχε προσπεράσει
Το σίδερο κολλάει στη βράση μα εγώ ζαλίζομαι ψηλά

Να με ξεχάσεις να με ξεγράψεις
κι από το πλάνο να με διαγράψεις
να με ξεχάσεις να με ξεγράψεις
κι από τη λίστα να με διαγράψεις..

Και τα μονά και τα ζυγά εξαπλωμένη επιδημία
σαν κάτι υπαίθρια φαρμακεία που μένουν πάντοτε ανοιχτά
με διχασμένη επιμονή λες και ήσουν καταδικασμένη
μπογιά που τοίχο περιμένει να βρει στεγνό μες τη βροχή
δεν κρύβει ο βήχας τη σκουριά ούτε η βαφή την απληστία
αυτόματα πάση θυσία να μπεις σε στέκια κοσμικά
κι εγώ με ενοίκιο στη φυλή από επαρχία της ερήμου
βγαίνω απ’ την έξοδο κινδύνου μη σε κρατάω σε αναμονή