Οι μαχαιριες, οι πισωπλατες που σφάζουνε,
κι αλλες βραδιές, αξημέρωτες βαριές.

Μη ξαναρθούν, κι ας γυρεύουν κι ας με ψάξουνε
κι άλλες φωτιες, μη με κάψουν, μη με βρουν.

Σαν τις δικές σου, τις αμαρτίες
τα παραμύθια, τις αδικίες.

Να σαι καλός,
και να δίνεσαι πως γίνεται
να σε πατούν και κρυφά σου να γελούν.

Μα την αυγή,
που απ’ τον πόνο ξετυλίγεται
κι άλλο γιατί απ’ τα χείλη μου μη βγει.

Για τις δικές σου τις αμαρτίες
τα παραμύθια, τις αδικίες