Χρόνος κλεμμένος ξεσπά σε ρυτίδες
σε κάποιες νύχτες με φώτα θαμπά,
φυλακισμένες δεν ζουν οι αχτίδες
κι ούτε με λόγια αδειανά.

Χρόνος κλεμμένος κυλιέται στη στάχτη
και των χειλιών σου το χρώμα διψά
τί δεν τ’ αφήνει να δουν την ανάγκη
κι άπιαστα που ` ν ` τα πουλιά.

Βάζουνε πλώρη εκείνα τα βάρη
που δεν πίστεψαν ποτέ στην αγάπη
κι είπα εμένα ποιος θα με πάρει
πριν μου στερέψει το δάκρυ.

Πετάει ο χρόνος έξω απ’ τη σκέψη
με δανεισμένους παλμούς,
ποια άλλη ανάσα να σε πιστέψει
και ποιος να σου πει τους χρησμούς;