Τι κι αν πέρασε καιρός
ο χρόνος σιωπηλός κι αμείλικτος εχθρός.
Λες και είσαι ακόμα εδώ
στο σπίτι όταν γυρνώ, νομίζω θα σε δω.
Είχες πει πως μπορώ να μάθω να ξεχνώ
το ‘χες πει, μα δε μαθαίνεται αυτό,
πες μου πως να ζω χωρίς εσένα.

Πως, μάθε μου πως να ξεχνώ
πως να αλλάζω ουρανό
κάθε στιγμή και λεπτό να μη μετράω.
Πως, μάθε μου πως να μισώ
κι απ’ τη φωτιά πως να βγω,
μάθε μου να μην μπορώ να σ’ αγαπάω.
Κι ας σ’ αγαπάω.

Σε θυμάμαι να γελάς,
σφιχτά να με κρατάς στ’ αστέρια να πετάς.
Στο μυαλό μου σα ρωγμές
εκείνες οι στιγμές μου φαίνονται σαν χθες.
Είχες πει πως μπορώ να μάθω να ξεχνώ
το ´χες πει, μα δε μαθαίνεται αυτό,
πες μου πως να ζω χωρίς εσένα.

Πως, μάθε μου πως να ξεχνώ
πως να αλλάζω ουρανό
κάθε στιγμή και λεπτό να μη μετράω.
Πως, μάθε μου πως να μισώ
κι απ’ τη φωτιά πως να βγω,
μάθε μου να μην μπορώ να σ’ αγαπάω.
Κι ας σ’ αγαπάω.