Χαράζει κι ο δρόμος έρημος
η σιωπή αυτής της πόλης με λυτρώνει
κι ο χρόνος σύμμαχος.
Ξημερώνει στην ψυχή μου ένα φως
στον καθρέφτη των πόθων μου χτυπάει
και με τυφλώνει.

Κι ακόμα περιμένω να 'ρθεις
κι ακόμα σε περιμένω.

Η μέρα τρέχει κι ο δρόμος φωτεινός
στις πλατείες και στις στάσεις
φασαρία και άγχος.
Στο πίσω μέρος του μυαλού μου μια φωνή
έναν αρχέγονο σκοπό μου ψιθυρίζει
και με κουφαίνει.

Κι ακόμα περιμένω να 'ρθεις
κι ακόμα σε περιμένω.

Βραδιάζει κι ο δρόμος σκοτεινός
το τέλος κάποιου κύκλου πλησιάζει
κι ο χρόνος πια εχθρός.
Με ποιους φόβους πολεμώ και πού πηγαίνω
ποιου εαυτού με κυνηγάει η σκιά
κάποιο χέρι στα κρυφά με σημαδεύει
και με σκοτώνει.