Πάνω απ’ τα νερά, πάνω από τον κάμπο,
λεύκα με πουλιά, μες στο Μάη λάμπω.
Μάτια σκοτεινά μ' έρεβος βοστρύχους,
πόδια από νερό και λαλιά από ήχους.

Κτίζω ένα σπιτάκι στην ακρογιαλιά
και μ' αχτίδες πλέκω τη μικρή του πόρτα.
Φύλακες τού βάζω γλάρους και φιλιά
κι ένα τριζονάκι βάζω μες στα χόρτα.

Θέλω το τραγούδι το εωθινό,
καταρράκτη θείε, να υμνολογήσω.
Δέντρα και βουνά στον εσπερινό,
παίρνω αγκαλιά για να σε γνωρίσω.

Κι έρχομαι κοντά σου, μυστική ζωή,
από φως πλασμένος με ψυχή και θάρρος.
Είμαι από αγέρα, είμαι από βροχή
κι έρχεται κατόπιν κι άλλος κι άλλος κι άλλος.