Χαράματα στη μέση της οργής
Με το ποτάμι τo βαθύ να ξεχειλίζει
Απ’ τα υπόγεια της απόκρυφης πληγής
Που χρόνια τώρα μεσ’ στην τρέλα της αφρίζει

Μην παραδίνεις τα κλειδιά σου στο θυμό
Σήκω και βγες από τον μαύρο σου βυθό
Στάσου και κοίταξε στα ίσια την πληγή
Και θα την δεις να στην γιατρεύει η ζωή
Είναι τα πράγματα πολύ απλά στο φως
Τόσο που φεύγει δεν αντέχει ο θυμός

Με πρόφαση αστεία αφορμή
Στον τοίχο στήνεις το καινούριο μας το βήμα
Βαθιά μεσ’ στου μυαλού τη χρόνια φυλακή
Ξαναγυρνάς, φοβήθηκες, και είναι κρίμα

Σφυρίζουνε τα τρένα της φυγής
Κι εγώ κοιτάζω τη ζωή μου μ’ άδειο βλέμμα
Και περιμένω πότε θα ’ρθεις να μου πεις
Πως είμαι ζωντανός και πως δεν είμαι ψέμα