Της μοναξιάς έγινα φίλος
από τότε που ‘χεις φύγει
κι έχω μόνος απομείνει
η σκιά μου, αυτή κι εγώ.

Την μοναξιά δεν την αντέχω
και σαν το μικρό παιδί σε θέλω,
σ’ έχω ανάγκη, χωρίς εσένανε
δεν ζω, θα χαθώ.

Σφάλματα μπορεί να κάναμε κι οι δυο
τραύματα να ‘χει ο ένας δεν είναι δίκαιο.
Γύρισε και τα παλιά όλα ας τα σβήσουμε
γύρισε κι απ’ την αρχή ας ξαναρχίσουμε.

Της μοναξιάς έγινα φίλος
γκρίζες οι ώρες που κυλάνε
και σαν τα καρφιά πονάνε
άδεια η ματιά μου στο κενό.

Την μοναξιά δεν την αντέχω
και σαν το μικρό παιδί σε θέλω,
σ’ έχω ανάγκη, χωρίς εσένανε
δεν ζω, θα χαθώ.

Σφάλματα μπορεί να κάναμε κι οι δυο
τραύματα να ‘χει ο ένας δεν είναι δίκαιο.
Γύρισε και τα παλιά όλα ας τα σβήσουμε
γύρισε κι απ’ την αρχή ας ξαναρχίσουμε.