Να μην είχε παραμύθια να μας λέει η γιαγιά μας, να μην κάναμε μαλάκες τα παιδιά μας.
Να ‘ταν οι δρόμοι ανοιχτοί και τα σκυλιά δεμένα, και οι πεζοί να μην τα είχανε χαμένα.
Να ‘τανε καθαρό το χώμα, το νερό και ο αέρας, και χαρμόσυνο το ξύπνημα της μέρας.
Και οι μικροί που σκάνε σαν τα αγριόχορτα
μες στο προαύλιο να μην είχαν καγκελόπορτα.
Να ‘ταν γιομάτες οι κουβέντες μας από διαλόγους, κι όχι θολούς και παράλληλους μονολόγους.
Να μας φανέρωναν επιστημονικά τους λόγους
π’ έχουμε για παιδαγωγούς τους θεολόγους.
Να ‘ταν ο άνθρωπος κερί που πριν να λιώσει
ότι είναι γύρω του να το φωτίζει γνώση,
Κι απ’ το πολύ το να και να, νανουρίζω κι εμένα, μα δεν αλλάζει ο ντουνιάς από μια πένα.

Δεν αλλάζει ο ντουνιάς από μια πένα
είναι τριγύρω μας τα πάντα αρρωστημένα
θέλει αγάπη και δουλειά, γνώση και αγώνα
Γίνε η εξαίρεση που σβήνει τον κανόνα
Γίνε τραγούδι αψεγάδιαστο στον βλάκα τον ανίκητο, κι εξήγηση για τον ανεκδιήγητο
Ήχος φωτιά να αρπάξουν τα χλωρά και τα ξερά, κι η στάχτη να τα κάνει καθαρά.
Στον ήλιο τον αγέραστο, το ηθικό σου κέρασ’το, πριν έρθει η σκιά να σ’ ανταμώσει
Αντάμα με τη ντάμα την ψυχή
π’ όσο κι αν θέλει δεν μπορεί το χρόνο να τον βαλσαμώσει,
Αξίζει να’ναι δώρο η ζωή σ’ ένα μαγκιόρο
που θυσία γίνεται για τους ανθρώπους,
Τους κόπους και τα βάσανα σε κάθε σατανά
να τα πετάνε πέτρες με σφεντόνες τα παιδιά
Να χτύπαγε η καμπάνα, για όσους κάναν κάθε μάνα να φιλήσει παγωμένο το μωρό της
Να χτύπαγε η καρδιά όλης της γης
για τους ανθρώπους της φυγής
μπας και βρούμε το λυτρωμό της. Να ‘ταν ο άνθρωπος κερί που πριν να λιώσει
ότι είναι γύρω του να το φωτίζει γνώση,
Κι απ’ το πολύ το να και να, νανουρίζω κι εμένα, μα δεν αλλάζει ο ντουνιάς από μια πένα

Δεν έχω ουρανό, ούτε θεό
για να προσευχηθώ για να σωθώ,
ακρόαση ζητώ απ’ το λαό,