Παιδί μου, όλα για σένα μιλάνε στο φτωχικό μας
κι όλα προσμένουν.
Οι καρέκλες, τα ρούχα σε ζητάνε
και με άφωνη συμπόνοια με κοιτούν
κι όταν το σούρουπο οι σκιές μακραίνουν,
όλα "γιατί δεν ήρθες;" με ρωτούν.

Και τώρα, γιέ μου, η άμοιρη μονάχη
σαν φάντασμα γυρίζω στα δωμάτια.
"Που να 'ναι απόψε ο γιος μου και τι να 'χει;"
φέρνει ο άνεμος της μάχης τις κραυγές.
Βλέπω φωτιές, νεκρούς με ξύπνια μάτια
αχ, πόσο αργούν να φέξουν οι αυγές,
αργούν να φέξουν οι αυγές...