Δεν μου ‘μεινε κουράγιο να μιλήσω
από ντροπή μα πρέπει να το πω,
μισώ τον εαυτό μου και τον βρίζω
που έπεσε σε λάθος τρομερό.

Τον ύπνο της, τα όνειρα της,
τον πόνο της, τη συμφορά της
μοιράστηκα μαζί της διαρκώς.

Χαιρόμουνα με τη χαρά της,
έκλαιγα στα δάκρυα της
μα έμεινα στο τέλος μοναχός.

Δεν μου 'μεινε κουράγιο πια να ζήσω
δεν θέλω άνθρωπο στα μάτια μου να δω,
μισώ τον εαυτό μου και τον βρίζω
που έπεσε σε λάθος τρομερό.

Τον ύπνο της, τα όνειρα της,
τον πόνο της, τη συμφορά της
μοιράστηκα μαζί της διαρκώς.

Χαιρόμουνα με τη χαρά της,
έκλαιγα στα δάκρυα της
μα έμεινα στο τέλος μοναχός.