Για τον Μάνο Ελευθερίου

Όσες φορές δεν άκουσα τη ζωή
που μου φώναζε,
ήταν απ’ το θόρυβο που κάνανε
τα πάρε-δώσε γύρω μου.
Πάντα κρεμόμουν απ’ τα χείλη
αυτού που γιόρταζε
κι ήλπιζα ότι η αφήγηση του
θα διώξει τον ίσκιο μου.
Όμως η άρνηση είναι για μένα
μια έντιμη παρέκλιση
όταν το αιώνιο χαμογελαστός
κρυφοδιαβάζω.
Η μανιασμένη σκέψη μου
δε βρίσκει θέληση
γι’ ανάπαυλα και με τη μνήμη μου
αλλιώτικα γιορτάζω.

Βλέπεις δάσκαλε, έχω φιλιώσει με τη βιάση μου
με τους αθάνατους δεν απέκτησα οικειότητα.
Έχω ακόμα αδειανό το εικονοστάσι μου
και το γιορτάσι μου «η γλυκιά μας περατότητα».
Σ’ ένα όνειρο είχα σκαρφαλώσει σ’ ένα γίγαντα
κι αυτός έσκυψε χαμηλά για να μη νοιώθω άβολα.
Τότε τριγύρω μου ανθίσανε τα σύμπαντα
και ξεμύτισαν μυριάδες τ’ άστρα άθολα.
Έτσι από τότε δεν ανέχομαι να χάσω
ούτε στάλα από το φως που μου αναλογεί.
Προτιμώ τους ζωντανούς να θρηνώ απ’ το να γιορτάσω
παρά να ξεδιψάω φόβους απ’ της οδύνης τη πηγή.

Άργησα στη γιορτή
Συγχώρα με δεν ήξερα καν τι να φορέσω
σε ποιον να είμαι ευγενικός, σε ποιον ν’ αρέσω.
Άργησα στη γιορτή
Δεν ήξερα με ποιον να μιλάω, σε ποιον να γελάω,
είμαι ανήμπορος το ξέρουν όλοι να με πουλάω.
Κι άργησα στη γιορτή
Για όσους γεννηθήκαμε στο βόρβορο
απαγορεύεται η είσοδος απ’ το μεσόθυρο
Άργησα στη γιορτή
Ντρεπόμουν είχα μόνο στίχους μου στο χέρι,
Μια Ζίνια, λίγο χώμα κι ένα σπασμένο αγιοκέρι.
Άργησα στη γιορτή
Το να’ σαι μόνος δεν είναι σίγουρα χειρότερο
απ’ το να ‘σαι κάτι από άνθρωπος λιγότερο
Άργησα στη γιορτή
Απ’ τους συγκαιρινούς μου Μάνο μου κανένας δε με πείθει
πάνω σε στίχους ανθίζει η λήθη
κι άργησα στη γιορτή