Τόσα χρόνια τα τραγούδια μου έχω καύσιμα
το μόνο μου καλό πλαι σ’ όλα μου τ’ άσχημα.
Κάποιοι περάσανε μ’ αυτά την εφηβεία τους,
τ’ όνειρο μου πήραν εργολαβία τους
καθε φοβία τους, μια αθώα ζαβολιά μου,
γέμιζε αχρείαστους την αλεποφωλιά μου.
Κάποιοι ζωστήκανε τους στίχους μου κι αδιαφορούσαν.
Οι νεολαίες των κομμάτων στα τραγούδια μου ασελγούσαν.

Τα ραδιόφωνα καμιά φορά στα χαμηλόφωνα
και στη ζούλα τα χιπχοπ τα ελληνόφωνα.
Πανό και συνθήματα οι στίχοι μου σε διαδηλώσεις
κανα εισιτήριο σύντροφε όμως μη πληρώσεις.
Πόσο τους πείραξα, πόσο τους κόστισα;
Kαι ρίχνουν πέτρες στο πηγάδι που τους πότισα.
Μωρέ τους ένοιαξα, πολύ τους σκότισα
γιατί για το αύριο κανέναν τους δε ρώτησα.

Δε τους πιστεύω άλλο τους μαλάκες, μάτια μου,
λύσε με, άλλο κοντά τους δε μπορώ.
Το απόσταγμα μοίρασα όλο από τα βάθια μου,
γύρε με , τη λευτεριά μου καρτερώ.
Τα κρίματα τους μάζεψε τα και ρίχτα μου
δε πρόκειται, όσα έχω πει να τ’ αρνηθώ.
Λέω στον λαό αυτόν εδώ τη καληνύχτα μου
κι όταν θα φέξει θα χαθώ.

Τη φωνή μου λοιπόν σα να την παίρνει ο αγέρας,
χαλάλι όμως της ζωής, της σκορποχέρας,
σα το ταξίδι της σφαίρας ήταν το μερτικό μου
σύντομο, απρόσμενο μα όλο δικό μου.
Κι αυτούς που στους καιρούς ψάχνουν να ταιριάξουν
κι είναι άβουλοι κι ανήμποροι μια μέρα τους ν’ αλλάξουν,
ποιος τους δασκάλεψε; Kαι ποιος τους χρέωσε;
Ποιος τους χαρβάλωσε; Και ποιος τους λέρωσε;
Πως τσουβαλιάστηκαν έτσι εύκολα με τα παραπανίσια,
τσάμπα το μέλι, άμα φοβάσαι τα μελίσια.
Αυτά που η μοίρα τους αρνιέται αμέσως τα ξεχνούν.
Αυτά που ο χρόνος τους φέρνει σε μια στιγμή τα γερνούν.
Μοιάζουν αθώοι και συνάμα ασυγκίνητοι,
όπως τα νιάτα τους άτρωτοι κι αλύγιστοι,
τα κρίματα τους μάζεψε τα και ρίχτα μου,
των στίχων μου διαβάτες, τη καληνύχτα μου

Δε τους πιστεύω άλλο τους μαλάκες, μάτια μου,
λύσε με, άλλο κοντά τους δε μπορώ.
Το απόσταγμα μοίρασα όλο από τα βάθια μου,
γύρε με, τη λευτεριά μου καρτερώ.
Τα κρίματα τους μάζεψε τα και ρίχτα μου
δε πρόκειται, όσα έχω πει να τ’ αρνηθώ.
Λέω στον λαό αυτόν εδώ τη καληνύχτα μου
κι όταν θα φέξει θα χαθώ.