Kοίτα χρόνε γκριζάραν τα μαλλιά μου κάργα
σημάδι πως τα όμορφα παραμένουν αλάργα
σαν όνειρα αφημένα στη μέση απο τρόμαγμα,
φωνή θολού καιρού, βροντή και πρόταγμα.

Κοίτα χρόνε η κούπα μου είναι ξέχειλη
μια πρόφαση που παραμένει αβέβηλη
για να μπορώ ν’ αντέχω τη κακοσμία του σήμερα,
τους συνετούς που θεριά ‘γίναν ανήμερα.

Απόψε λοιπόν που κάτσαμε αντικρυστά
πήρανε πάνω τους όλα τα θαυμαστά,
σκ’εψεις που βιάζονται λόγια να γίνουν αρεστά
να ξαποστάσουν δίπλα για μια στιγμή στα ξακουστά.

Όμως εσύ μου μιλάς ψυθιριστά και δεν τ’ αντέχω
στις σκιές της νιότης μου ανατρέχω
και νοιώθω αφορμάρης για το περίσιο κόπιασμα μου
τότε που οι λίγοι περιγράφαν το άδειασμα μου.

Πιες μια γουλιά και γίνε χώμα που τραβάει τη βροχή
απέναντι σου πάει τσάμπα κάθε ευχή
είσαι η αρχή, ίσως η μόνη εκδοχή, τι με κοιτας;
‘κείνο τον άνεμο ακόμα μου χρωστάς.


Με τα κρυμμένα μου όνειρα, το κεφαλάρι μου,
τα μυστικά, το αμπαρωμένο το συρτάρι μου,
με τους νεκρούς μου ήρωες, το αλφαβητάρι μου.

Καλό αντάμωμα να ‘χετε παλληκάρι μου.

Με τ’ αγέννητα μου αδέρφια, το λυχνάρι μου,
με τα λόγια των εχθρών, το συναξάρι μου,
το φτωχό μου βασιλιά, τον ποιητάρη μου

Καλό αντάμωμα να ‘χετε παλληκάρι μου.

Όποιο και να ‘ναι το αντάμωμα, ότι κι αν η τύχη μας φέρει
θα θυμάμαι ότι στα ονειρά μου άπλωσες χέρι
κι ότι στα μυστικά μου, τα λίγα τα αμαγάριστα
που τα ‘χα αμοίραστα κι ακουμαντάριστα

φέρθηκες τόσο αχάριστα κι ότι κι αν μηχανεύομαι,
όσο αγριεύομαι, πιότερο παιδεύομαι
δίπλα στους ήρωες μου ξαναφυτεύομαι, θέλω κι οχτρεύομαι
ίδια ξοδεύομαι, μόνος πορεύομαι.

τ’ αγέννητα μου αδέρφια κάνω λυχνάρι μου
μου το χρωστάς, πιες μια γουλιά ζωή για χάρη μου
και κάν’ τη φως για τους αγίνωτους που με παρερμηνεύουν
και για τους σκυφτούς που με γιγαντεύουν.

Απόψε μοιάζεις με έναν γέρο φόβο, άφθιτο
μ’ έναν ακρόσοφο μικρό θεό, ακέραιο κι άκριτο.
Άντε στην υγειά μας βουβέ αλωνάρη μου
και στου φτωχού μου βασιλιά, του ποιητάρη μου.