Απόψε τα πετάω όλα στο ίδιο καζάνι
τα ίδια καθίκια είναι όλοι τους οι ψυχοπλάνοι,
χωρίς ευγένεια στης ντροπής τους δραγουμάνους
σκίζω τα φιρμάνια τους και τους πορτολάνους
και μ’ όση δύναμη έχω στο στερνό μου ζάλο
κάνω τα λόγια μου ένα μικρό σινιάλο
κι ακόμα αν σφάλω, το κρίμα στο λαιμό τους.
Αν είναι να σωθεί κάποιο σφαχτάρι στον καιρό τους
ας αφήσει λάμψη σαν το άναμμα της αστραπής
που θα φέρει συντροφιά της μια βροντή της προκοπής.
Ως αρχή της εκτροπής που ‘χουν καημό οι λεύτεροι
και τρέμουν οι εντολοδόχοι γυρτοί αβέλτεροι.
Οι συνέταιροι, της εξουσίας τα μοβόρια,
του συννένοχου κι ανήμπορου λαού τα αποσπόρια.
Αυτούς τάζω εχθρούς κι ο λασπερός μου νους
γεννάει βλασφήμιες κεραυνούς και ρίμες οιωνούς.
Θα βγουν με φόρα όσοι χρωστάνε στους σάπιους
να πουν οτι ίσιωμα τα κάνω όλα και ξεπλένω κάποιους.
Γνωστά τα κόλπα σας κομματικοδουλεύτρες,
μεταλαγμένες της προόδου σαγηνεύτρες.
Έλα όμως που κάποιοι δε σηκώνουν μπεηλίκια,
δε κρατήσανε λαμπάδες, δε φορέσαν μαρτυρίκια,
δε τρέξανε να δώσουν αγκαλιές και συγχαρίκια,
γιατι γνωρίζουν πως ίδια είναι όλα τα καθίκια.

Μη ψωνίζεσαι ν’ απέχεις
η λευτερια μοναχά σ’ οπλίζει.
Μη χαρίζεσαι ν’ αντέχεις
να πολεμάς απ’ το δικό σου μετερίζι.
Μη ψωνίζεσαι εσύ κατέχεις
«όποιος χτίζει ξέρει και να γκρεμίζει».
Μην αφήνεσαι να προσέχεις
να ‘σαι δίπλα μόνο σ’ όποιον λυγίζει.

«Θα μπορούσες» μου λες, «την οργή σου να κρύψεις
γιατι θίγονται πολιτικές υπολήψεις,
ιστορίες παραδόσεις αίμα κι αγώνες»
μ’ άλλοι τα προδώσαν αυτά για να γίνουν ηγεμόνες.
Κηδεμόνες, του μίσους λεχώνες,
θεατρώνες σε ιδεολογικούς ερειπιώνες,
σε τοξικά πολιτικούς ορνιθώνες,
φλώροι που ονειρεύονται αγχόνες.
Πριμαντόνες με πειραγμένες ορμόνες,
έχουνε προμαχώνες τα κινητά και τις οθόνες.
Μόνο καυλάντα και τα καλύτερα μυαλά μας παίρνουν, λάφυρα,
το ξέρω ψάχνω βελόνες στ’ άχυρα.
Ίσιωμα όλα θα τα κάνω, όλοι φταίμε.
Το σπίτι μας καίμε, στα παιδιά ψέματα λέμε.
Εχθροί μου, τα κομματικά ολα παραπροίκια
κι όπως έλεγε κι ο Ρένος: είναι όλοι τους τα ίδια καθίκια.