Στο σκοτάδι περιμένω πάλι απόψε,
επιμένω κόντρα στα σημάδια της ζωής,
δεν περνάει ένα τρένο, το ρολόι σταματημένο, κι εσύ
έλεγες και πάλι πως θα ʼρθείς.

Η χαρά κοιμάται μες τα δάκρυά που καίνε σαν φωτιά,
η ζωή μου λάθος πήρε άλλη μια φορά τροχιά… Αχ πως
με σκοτώνει η μοναξιά... μου λείπεις.

Πόσο θέλω να σ’αγγίξω λίγο να σε δω
Πάλι μόνη θα δακρύσω, θα ξημερωθώ καρδιά μου.
Πως τον πόνο μου να πνίξω πως να ξεχαστώ, πάλι
εσένα θα ζητήσω και θα σταυρωθώ…καρδιά μου.

Σαν καράβι τσακισμένο σαν φεγγάρι ματωμένο είναι
τώρα τα κομμάτια της ψυχής Το’χω δει αυτό το έργο
σε παγίδα πάλι πέφτω, Και δεν έχω, ούτε βρίσκω
έξοδο διαφυγής.