Εγώ καρδιά μου δε φοβάμαι, για όσα νιώθω δε λυπάμαι
κι ας λύγισα, τ’ ομολογώ δε ντρέπομαι.
Ξέρω πως σ’ έχω αγαπήσει με πράξεις μόνο έχω μιλήσει
κι ας μ’ έχεις τόσο αδικήσει, στέκομαι.

Τώρα για πες μου τα δικά σου,
τι κρύβεις μέσα στην καρδιά σου,
χίλια μαχαίρια ή κρυφά αισθήματα;
Γιατί το σώμα μου κοιτάω κι αμέτρητες πληγές μετράω
απ’ του έρωτά σου τ’ αγριεμένα κύματα.

Κι έχω καρφωμένο το βλέμμα στο τηλέφωνο,
σαν αιώνας μοιάζει να ‘ναι κάθε τέταρτο.

Περασμένα μεσάνυχτα
κι είναι τα μάτια μου ορθάνοιχτα να κλαίνε,
οι αναμνήσεις γύρω σαν φωτιές με καίνε,
μυαλό θολό απ’ το ποτό, όλα μου φταίνε.
Περασμένα μεσάνυχτα
κι είναι η ψυχή μου ένα ανήμερο θηρίο
απ’ το πικρό και το σκληρό σου το αντίο,
λόγια φθηνά, το σ’ αγαπώ το λες για αστείο.

Τώρα, λοιπόν, για συντροφιά μου
τραγούδια ακούω της καρδιάς μου
αυτά που λένε για αγάπες ψεύτικες.
Κι έτσι οι μέρες προχωράνε μα οι νύχτες πάντοτε κολλάνε
με βασανίζει που για πάντα έφυγες.

Περασμένα μεσάνυχτα
κι είναι τα μάτια μου ορθάνοιχτα να κλαίνε,
οι αναμνήσεις γύρω σαν φωτιές με καίνε,
μυαλό θολό απ’ το ποτό, όλα μου φταίνε.
Περασμένα μεσάνυχτα
κι είναι η ψυχή μου ένα ανήμερο θηρίο
απ’ το πικρό και το σκληρό σου το αντίο,
λόγια φθηνά, το σ’ αγαπώ το λες για αστείο.