ΟΔΗΓΟΥΣΑ ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΩΝ..
ΚΙ ΕΙΧΑ ΤΟ ΥΦΟΣ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ, ΤΩΝ ΧΙΛΙΩΝ ΚΑΡΔΙΝΑΛΙΩΝ..
ΓΥΑΛΙΑ ΚΑΠΕΛΟ ΚΙ Η ΔΙΑΘΕΣΗ ΜΟΥ..
ΔΕΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΚΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΚΛΩΣΤΗ ΜΑΖΙ ΜΟΥ..
ΚΑΙ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΚΑΙ ΤΟ ΤΙΜΟΝΙ..
ΜΕ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΝΑ ΦΙΛΗΣΩ ΜΙΑ ΚΟΛΩΝΑ ΤΟΣΟ ΜΟΝΗ..
ΣΤΑ ΔΥΟ ΜΟΥ ΜΑΤΙΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑ..
ΝΑ 'ΧΑ ΘΕΕ ΜΟΥ ΚΙ ΑΛΛΑ ΤΟΣΑ, ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΟΛΗ ΜΕΡΑ..

ΠΩΣ ΣΕ ΛΕΝΕ, ΠΩΣ ΜΕ ΛΕΝΕ..
ΑΣ Τ’ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΣΤΗ ΜΕΣΗ..
ΖΩ ΤΟ ΤΩΡΑ, ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ..
ΑΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ Ή ΑΝ ΑΥΤΟ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΧΕΣΗ..
ΔΕ ΜΕ ΞΕΡΕΙΣ, ΔΕ ΣΕ ΞΕΡΩ..
ΜΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΩ..
ΜΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ..
ΜΙΑ ΚΑΡΔΙΑ ΝΑ ΣΕ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΚΙ ΕΝΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ..

ΟΔΗΓΟΥΣΑ, ΜΟΝΟΛΟΓΟΥΣΑ..
ΠΩΣ ΕΡΩΤΑΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΠΗΡΕ ΠΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΙΟΥΣΑ..
ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ ΚΙ Η ΔΙΑΘΕΣΗ ΜΟΥ..
ΜΕ ΒΑΡΙΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΙΝΔΥΝΟΥ..