Πάντα ονειρευόμουν, τελεία
δρόμους ανοιχτούς και τοπία.
Μόνο γκάζια, δεν έχω φρένα
μετρημένα τα σπουδαία στη σπατάλη.

Μόνος μου εχθρός ο εαυτός μου,
μες στη φασαρία του κόσμου.
Ράδιο ανοιχτό να ρωτάει
αν κρατάει η αγάπη η μεγάλη.

Δε μετράω τη ζωή σε προβλήματα,
τη μετράω σ’ εμμονές και κολλήματα.
Σε φωνές, σε κουμπιά και σε χιόνια,
σε σταθμούς και σε ηχεία.

Δε μετράω τη ζωή σε χαλάσματα,
τη μετράω σε ουράνια πλάσματα,
σε νύχτιες, σε ταξίδια, σε χρόνια,
σε στιγμές την ευτυχία.

Πάντα ονειρευόμουν και τέρμα
είχα τα τραγούδια στο αίμα.
Μόνο έτσι άλλο δεν ξέρω, διαφέρω,
είμαι αγύριστο κεφάλι.

Δε μετράω τη ζωή σε προβλήματα,
τη μετράω σ’ εμμονές και κολλήματα.
Σε φωνές, σε κουμπιά και σε χιόνια,
σε σταθμούς και σε ηχεία.

Δε μετράω τη ζωή σε χαλάσματα,
τη μετράω σε ουράνια πλάσματα,
σε νύχτιες, σε ταξίδια, σε χρόνια,
σε στιγμές την ευτυχία.