Στον εαυτό μου δε θ’ απαντήσω
ποια μεθυσμένα χείλη πάω να φιλήσω
κι αυτή τη νύχτα που ‘ναι μεγάλη
με ποιο κορμί χαμένο θα ‘μαι πάλι.

Τον εαυτό μου θα συγχωρέσω
που όλα όσα δε γουστάρω θα μπορέσω,
πάλι τα ίδια θα καταφέρω
ούτε στο σπίτι να γυρίσω δε θα ξέρω.

Μοναξιά θάλασσα έφυγες και άδειασα.
Τόσα βράδια σκοτωμένα
αποκλειστικά για σένα δύσκολα ξημέρωσαν.
Ποιο ποτό πανάθεμα το
να το πιω να πέσω κάτω σα να με μαχαίρωσαν.

Τόσα βράδια σκοτωμένα
είναι ζωντανά για μένα μόνο εσύ τα ξέχασες.
Γέμιζες την αγκαλιά μου
τώρα στοίχειωσε η καρδιά μου, σ’ έχασα και μ’ έχασες.

Τον εαυτό μου θα συγχωρέσω
που με χαμόγελο απ’ το γκρεμό θα πέσω,
όλα τα λάθη για συντροφιά μου
και από σένα τίποτα μπροστά μου.

Μοναξιά θάλασσα έφυγες και άδειασα.
Τόσα βράδια σκοτωμένα
αποκλειστικά για σένα δύσκολα ξημέρωσαν.
Ποιο ποτό πανάθεμα το
να το πιω να πέσω κάτω σα να με μαχαίρωσαν.

Τόσα βράδια σκοτωμένα
είναι ζωντανά για μένα μόνο εσύ τα ξέχασες.
Γέμιζες την αγκαλιά μου
τώρα στοίχειωσε η καρδιά μου, σ’ έχασα και μ’ έχασες.