Όταν είχα γεννηθεί, είχες κάνει μια ευχή
να σου μοιάσω και να έχω, τη δική σου την ορμή
Μ’έπιανες από το χέρι, μ’ έμαθες να περπατώ
μ’ έκανες να ξεχωρίζω, το καλό από το κακό

Κι ύστερα από λίγα χρόνια, μ’ είχες στείλει στο σχολειό
της ζωής τις δυσκολίες, μ’ έμαθες να ξεπερνώ
Και επέμενες θυμάμαι, να σπουδάσω χημικός
γιατί ήταν τ’όνειρό σου, όταν ήμουνα μικρός

Δε με ρώτησες ποτέ σου, αν ήθελα κι εγώ
χημικός να γίνω, δικηγόρος ή γιατρός
και έλεγες πως εγώ, δεν είμαι ικανός
ακόμα να ρυθμίζω, τη ζωή μου μοναχός

Όμως έφυγα από κοντά σου, είχε γίνει μια αρχή
φταίξιμο δικό σου, και λυπήθηκα πολύ
Δεν μπορούσα όμως άλλο, μ’ έκανες κομπλεξικό
έχω και εγώ γνώμη, και θα πρέπει να την πω

Δε με ρώτησες ποτέ σου, αν ήθελα κι εγώ
χημικός να γίνω, δικηγόρος ή γιατρός
και έλεγες πως εγώ, δεν είμαι ικανός
ακόμα να ρυθμίζω, τη ζωή μου μοναχός