Μόνος μου στα κύματα στου φόβου τα σκιρτήματα
τα έξω και τα μέσα μου παλεύω.
Χάθηκα στη θάλασσα στα όνειρα που χάλασα
το μέλλον μου στο παρελθόν γυρεύω.

Φώτιζα μα σβήστηκα στα πρέπει μου χωρίστηκα
και στης ψυχής μου τα άμοιρα τα θέλω.
Εγώ μ ’αυτά που έζησα και στον βυθό επέζησα,
σαν ήλιος στη ζωή σου ν’ ανατέλλω
σαν ήλιος στη ζωή σου ν’ ανατέλλω.

Του κόσμου τα’ αυτονόητα για μένα είν’ ανόητα τα καίω
σε ότι παραδόθηκα και σ’ όποιο λάθος δόθηκα ας φταίω.
Σε ότι παραδόθηκα και σ’ όποιο λάθος δόθηκα ας φταίω
του κόσμου τα’ αυτονόητα για μένα είν’ ανόητα τα καίω.

Για μια στιγμή στο χρόνο μου ξοδεύω το οξυγόνο μου
για την ανάσα μόνο τη δική σου.
Κι ας ξέρω ότι πνίγομαι στα πιο βαθιά ανοίγομαι,
σωπαίνοντας να ακούσω τη φυγή σου,
σωπαίνοντας να ακούσω τη φυγή σου.

Του κόσμου τα’ αυτονόητα για μένα είν’ ανόητα τα καίω
σε ότι παραδόθηκα και σ’ όποιο λάθος δόθηκα ας φταίω.
Σε ότι παραδόθηκα και σ’ όποιο λάθος δόθηκα ας φταίω
του κόσμου τα’ αυτονόητα για μένα είν’ ανόητα τα καίω.

Μόνος μου στα κύματα στου φόβου τα σκιρτήματα
τα έξω και τα μέσα μου παλεύω.
Χάθηκα στη θάλασσα στα όνειρα που χάλασα
το μέλλον μου στο παρελθόν γυρεύω.

Για μια στιγμή στο χρόνο μου ξοδεύω το οξυγόνο μου
για την ανάσα μόνο τη δική σου.
Κι ας ξέρω ότι πνίγομαι στα πιο βαθιά ανοίγομαι,
σωπαίνοντας να ακούσω τη φυγή σου,
σωπαίνοντας να ακούσω τη φυγή σου.