Είμαι της μοίρας αποδιωγμένος
της πίκρας είμαι ο αδελφός
κάθε μου βήμα και μια παγίδα
βρίσκω μπροστά μου καθημερινώς.

Που ν’ ακουμπήσω να ξεκουράσω
το λαβωμένο το σώμα μου
νερό που θα βρω για να δροσίσω
το διψασμένο το στόμα μου.

Δεν ξέρω τίνος κατάρα σέρνω
και ποια να είναι η αφορμή
πίκρα την πίκρα, δάκρυ το δάκρυ
να ‘ναι για μένα όλη η ζωή.

Που ν’ ακουμπήσω να ξεκουράσω
το λαβωμένο το σώμα μου
νερό που θα βρω για να δροσίσω
το διψασμένο το στόμα μου.