Πότε θα κλείσει της ζωής μου η αυλαία
να τελειώσει μια παράσταση πικρή,
δίχως τα βάσανα που μου ‘καναν παρέα
να φύγω στ’ άγνωστο μια νύχτα θλιβερή,
μια νύχτα θλιβερή.

Ζωή μου υποκρίτρια,
ζωή μου θεατρίνα,
στάλες είναι οι χαρές σου
και βουνά οι συμφορές σου.

Πότε θα σβήσουν του θεάτρου μου τα φώτα
που ένα ρόλο πάντα κράταγαν πεζό,
τον ίδιο ρόλο χθες και σήμερα και πρώτα
ώσπου βαρέθηκα να κλαίω και να ζω.

Ζωή μου υποκρίτρια,
ζωή μου θεατρίνα,
στάλες είναι οι χαρές σου
και βουνά οι συμφορές σου.