Ένα πορτραίτο μου παλιό βρήκα στην αποθήκη
με κοίταξε με λύπηση. το κοίταξα με φρίκη.
Καθώς τα χρόνια σκέφτηκα, πώς πέρασαν Θεέ μου,
νομίζω είκοσι χρονών δεν ήμουνα ποτέ μου.

Κοίτα τι μάτια ζωντανά με δύναμη στο βλέμμα
τώρα σταχτί σαν μολυβιά κυλάει στις φλέβες το αίμα.
Κοίτα τι δέρμα λαμπερό και τι μαλλιά που είχα
τώρα βουνό είμαι φαλακρό με εδώ κι εκεί μια τρίχα.

Κοίτα πουκάμισο λευκό, κοίτα γραβάτα που ‘χα
τώρα ατημέλητος γυρνώ φορώντας μαύρα ρούχα.
Ωρίμασα το ντύσιμο πια δεν με νοιάζει διόλου
μα κι η ζωή μου που κυλάει και πάει κατά διαόλου.

Ελάχιστα μ’ απασχολεί σιγά σιγά το νιώθω
πως κάθε όνειρο παλιό κι εφηβικό μου πόθο
περιγελώ στο βάθος μου κι όσο περνάει η ώρα
όλο και σιγουρεύομαι καθώς κοιτάζω τώρα
λιγάκι πιο προσεκτικά τη ζωγραφιά εμπρός μου
είμαι απολύτως βέβαιος δεν είναι ο εαυτός μου
αυτός που αλαζονικά μαζί μου κάνει χάζι
μα ένα παιδί ανόητο που θέλει άντρας να μοιάζει.

Ένα παιδί ανόητο που θέλει άντρας να μοιάζει.